Waarom als de mooie buurvrouw schreeuwt dat je een Gore teringlijer bent, vind je haar opeens niet meer zo mooi en wil je nooit meer met de verrekijker door haar raam gluren en als dat leuke meisje met wie je op date was geweest godverdomme zegt als ze iets laat vallen is ze opeens grof en onaantrekkelijk. Verbreek het beeld, ga die grens over. Zeg wat er op het puntje van je tong ligt, zeg de woorden die je terug wilt stoppen. alles moet eruit. Laat alle oordelen los. Dit stigma is bullshit en voorbij zijn tijd. Het lucht op om te zeggen wat diep in je allang naar boven had moeten komen. Laat de woorden stroom uit je glijden, leg andere het zwijgen toe met je creatief gegrofde bek. Spring over die drempel en stap in de diepe vloed van woorden die in je hoofd rond spoken. Ontlaad je. Ontlaad de schuldwoorden die je achter het zwijgen verstopt. Weet wanneer. weet wanneer je over de schutting kan klimmen.
Schuttingpraat gaat over de ontlading die je voelt wanneer je die gore woorden eindelijk uit in geluid. Maar ook over het zwijgen dat soms meer kan zeggen dan woorden. De schuld die je voelt voor de onuitgesproken of uitgesproken woorden en het stigma dat vrouwen minder aantrekkingskracht produceren als ze vloekt. Deze drie bewegende beelden visualiseert de persoonlijke relatie met vloeken van vier verschillende jonge vrouwen. De een zwijgt de ander nooit. We hebben echter onze gedeelde mening weten te uiten door middel van een gedicht.
Mikhaela, Lin, Mercedes en Lieke
